Op het 76e studioalbum van Willie Nelson Laatste blad aan de boomtreedt hij in de voetsporen van Johnny Cash en confronteert hij de sterfelijkheid met liedjes.
De recente dood van Kris Kristofferson doemt op over het album. Deze contemplaties, geproduceerd door Nelsons zoon Micah, komen van het laatste vaste lid van The Highwaymen. Met een pastorale verzameling covers en originele nummers laat Nelson zelfs de nummers die hij niet heeft geschreven autobiografisch klinken.
Micah beschreef de rode draad van het project als zijn vader ‘die de dood met gratie onder ogen zag’. Maar Nelson staat nog steeds overeind. Hier zijn vier hartverscheurende covers van Laatste blad aan de boom.
“Houd me in je hart” (Warren Zevon-cover)
Zevon werd geconfronteerd met de dood op zijn laatste album, De wind. Hij sloot zijn afscheid af met ‘Keep Me in Your Heart’. Als hij Nelson hoort zingen, klinkt zijn stem vermoeid, en de zachtheid ervan wordt ondersteund door zijn vertrouwde gitaar, Trigger. Trigger is ook behoorlijk versleten, maar kan nog steeds prachtige geluiden maken. Het openingsvers deelt een tekst met Bob Dylans ‘Not Dark Yet’. Dat nummer verscheen op Dylans eigen sterfelijkheidsalbum, Tijd uit het hart. Zevons laatste geschenk was een hymne. Het kan voor Nelson niet gemakkelijk zijn geweest om dit te zingen terwijl zijn zoon slechts een paar meter verderop aan de studioconsole stond.
Schaduwen vallen en ik raak buiten adem
Houd mij nog een tijdje in je hart
Als ik je verlaat, betekent dat niet dat ik minder van je hou
Houd mij nog een tijdje in je hart
“Verloren zaak” (Beck-cover)
Beck schreef ‘Lost Cause’ na het verbreken van zijn negenjarige relatie met toenmalige verloofde Leigh Limon. Hij had zijn wanhoop gekanaliseerd in een somber folkalbum, Zeeverandering. Maar Nelson zingt ‘Lost Cause’ vanuit een ander perspectief. Op 91-jarige leeftijd wordt de countrylegende geconfronteerd met sterfelijkheid. Beck verviel als jonge man in hopeloosheid, maar Nelson begrijpt hoe verloren een zaak werkelijk is als je bijna geen tijd meer hebt.
Je droevige ogen snijden door het bot
Het maakt het moeilijk om je met rust te laten
Ik laat je hier achter met je wonden
Zwaai met je wapens naar iemand die nieuw is
“Besef je het???” (De vlammende lippen-cover)
Stoppen met het beseffen van de uitgestrektheid van de ruimte, de kleinheid van de mens, en hoe iedereen de dood tegemoet snelt, beperkt zich niet tot studenten in slaapzalen. Wayne Coyne en zijn band schreven een verbluffend space-popnummer dat op sterke wijze herinnert aan ieders onontkoombare lot. Het nummer van The Flaming Lips viert medereizigers, terwijl Nelsons contemplatie zich in een ander rijk van dankbaarheid bevindt. Hij is dichter bij het einde. Coyne klinkt alsof hij zijn vraag vanuit de ruimte straalt. Nelsons aardse versie klinkt als het antwoord.
Realiseer je je
Dat jij het mooiste gezicht hebt?
Realiseer je je
We zweven in de ruimte?
“Last Leaf” (Tom Waits-cover)
Nelson begint zijn nieuwe album met ‘Last Leaf’, waarbij hij een herfstmetafoor gebruikt, geschreven door Tom Waits en Kathleen Brennan. Wanneer de zomer overgaat in de herfst, betreuren velen de dingen die ze hoopten te bereiken of te ervaren onder de zon. Maar duisternis en koude temperaturen begeleiden het nieuwe seizoen. Bladeren vallen en rotten, maar Nelson blijft, als een oude, stevige boom, de nieuwkomers begroeten. De Slecht als ik origineel, opgenomen met Keith Richards, voelt dronken aan. Waits vertelt het verhaal als een man die het geluk heeft dat hij op de grond is beland. Nelson is echter niet geschokt door de veranderende stormen; hij heeft ze zien komen en zien gaan. De laatste outlaw op de openbare weg.
Als de herfstwind waait
Ze zijn al weg
Ze fladderen naar de grond
Ze kunnen het gewoon niet volhouden
En er is niets in deze wereld dat ik niet heb gezien
Ik groet alle nieuwelingen die er komen in het groen
Foto door Yi-Chin Lee/Houston Chronicle via Getty Images
