Het is nooit gemakkelijk om een ​​succesvol bedrijf op te zetten, maar dat is het wel een stuk moeilijker als je zwart bent.

Onderzoek toont aan dat oprichters van zwarte startups met aanzienlijke, raciaal specifieke hindernissen worden geconfronteerd beperkte toegang tot opleidingsprogramma’s voor ondernemerschap en uitdagingen bij het verkrijgen van toegang tot overwegend blanke netwerk- en mentorschapsmogelijkheden.

Zijn moeilijker voor zwarte oprichters om geld in te zamelente. Recente TechCrunch-gegevens laat zien dat oprichters van zwarte bedrijven in 2023 minder dan de helft van 1% van het totale startkapitaal ontvingen. En tot op heden in 2024: er is alleen maar sprake van voortdurende stagnatie.

Tope Awotona, oprichter van Calendlyeen gratis online platform voor het plannen van afspraken, ondervond deze strijd.

“Iedereen zei nee”, vertelde hij NPR in 2020. “Ondertussen zag ik hoe andere mensen die aan een ander profiel voldeden, geld naar hen toegegooid kregen. Die VC’s waren onwetend en kortzichtig … het enige waaraan ik het kon toeschrijven was dat ik zwart was.

Toch zijn er spraakmakende succesverhalen over zwart ondernemerschap. Ze omvatten Black Entertainment Television-oprichter Robert Johnson, Daymond Johanneseen investeerder in de reality-tv-serie Shark Tank, en de duizenden oprichters van zwarte startups het runnen van innovatieve bedrijven in de Verenigde Staten op dit moment.

Om het snijvlak van ras en ondernemerschap beter te begrijpen, bestudeerden we de ervaringen van succesvolle zwarte ondernemers in de VS, zoals gedeeld op de podcast “How I Built This” van NPR. De uitdagingen waarmee zwarte ondernemers worden geconfronteerd zijn goed gedocumenteerd, dus hebben we ons onderzoek op een andere vraag gericht: hoe kruist iemands identiteit als ondernemer zijn raciale identiteit?

Er kwamen twee belangrijke inzichten naar voren.

Een stap richting gelijkheid

We ontdekten dat hoewel ras in sommige opzichten een probleem kan zijn, sommige succesvolle ondernemers manieren hebben gevonden om te profiteren van ras in hun startups.

De meeste zwarte ondernemers begrijpen hun gemeenschap bijvoorbeeld veel beter dan buitenstaanders doorgaans doen. Door dit inzicht kunnen ze de kansen in hun respectievelijke gemeenschappen beter en sneller zien.

Dat is de concurrentievoordeel joh benutte hij in 1992 toen hij het kledingbedrijf FUBU oprichtte, wat staat voor ‘For Us, By Us’. Als zei hij in 2019 in ‘How I Built This’“Ik wilde een merk creëren dat de mensen liefhad en respecteerde die hiphop liefhebben en respecteren.”

John kende de markt die hij wilde bedienen beter dan de meesten, omdat hij er deel van uitmaakte. Hij zag kansen waar buitenstaanders dat niet konden.

Andere oprichters van bedrijven onderschrijven het sentiment van John.

Tristan Walker, oprichter van Walker & Bedrijfeen bedrijf voor persoonlijke verzorgingsproducten dat zich richt op zwarte mannen, zei dat zijn doel is “om een ​​bedrijf voor gezondheids- en schoonheidsproducten op te richten voor mensen die op mij lijken.”

En de McBride-zussen, bij het benoemen van hun vlaggenschipwijn Black Girl Magicvertelde aan “How I Built This”: “Als er een moment is voor zwarte vrouwen waarop ze kunnen vieren … wat het ook is … wilden we er gewoon bij kunnen zijn om het met haar te vieren met net zulke mooie wijnen van hoge kwaliteit .”

In die zin bevinden sommige zwarte ondernemers zich in een unieke positie om producten te creëren waar anderen nooit aan zouden denken. En uit ons onderzoek blijkt dat ze beter gepositioneerd zijn om te verkopen aan een gemeenschap die hen graag wil ondersteunen.

Een recente studie van het Pew Research Center ontdekte dat de meerderheid van de zwarte volwassenen gelooft dat kopen bij zwarte bedrijven een stap is in de richting van rassengelijkheid.

Betekenis als missie

Uit ons onderzoek bleek ook dat veel zwarte ondernemers graag een bedrijf met betekenis willen opzetten. Dat geldt vooral als het anderen in hun race kan verheffen. Voor hen is het belangrijk om iets terug te geven aan – en te inspireren – hun gemeenschap.

Met andere woorden: oprichters van zwarte startups bouwen vaak bedrijven die hun raciale identiteit weerspiegelen. Het maakt deel uit van hun doel om ondernemer te worden.

“Ik heb altijd het gevoel gehad dat de missie van mijn bedrijf dienstbaar moest zijn aan mijn gemeenschap,” Cathy Hughes, oprichter van Radio Oneeen zender gericht op de zwarte cultuur, vertelde in 2017 ‘Hoe ik dit heb gebouwd’. “Als eerste Afro-Amerikaanse vrouw (die de leiding had) over een beursgenoteerd bedrijf … was mijn hele doel als ondernemer om een ​​stem en een assistent voor mijn gemeenschap te zijn”, zei ze.

Veel andere mensen in ons onderzoek weerspiegelden dit sentiment en identificeerden rolmodellen, raciale trots en de empowerment van toekomstige generaties als een doelbewust onderdeel van hun missie als eigenaren van zwarte bedrijven.

Rolmodellen zijn belangrijk

Gemeenschappen profiteren van ondernemers van eigen bodem. Dit zijn mensen die de kracht van ondernemerschap laten zien en laten zien dat een carrière als ondernemer mogelijk is.

Toch ontberen veel minderheidsgemeenschappen dergelijke succesverhalen. Zojuist 3% van de Amerikaanse bedrijven was in handen van zwarte mensen in 2021, volgens gegevens van het US Census Bureau.

Dat is een van de redenen waarom we zwarte succesverhalen in de eerste plaats wilden documenteren. Wij geloven dat ze het potentieel hebben om transformerend te zijn. Elk nieuw succes laat anderen in die gemeenschappen zien dat het mogelijk is, en dat ondernemerschap een weg naar een welvarender toekomst kan bieden.

SherRhonda Gibbs is decaan van de afdeling Bedrijfskunde en Economie van Morehouse College.

Eric Liguori is associate dean voor onderzoek en externe betrekkingen bij Florida Staatsuniversiteit.

Michael H. Morris is hoogleraar in de praktijk aan de Keough School of Global Affairs van de Universiteit van New York Universiteit van Notre Dame.

Susana C. Santos is een Jim Moran universitair hoofddocent ondernemerschap bij Florida Staatsuniversiteit.

Dit artikel is opnieuw gepubliceerd van Het gesprek onder een Creative Commons-licentie. Lees de origineel artikel.