Een lange man kwam uit een reeks fitnessapparatuur tevoorschijn en liep naar mij toe, lichtjes zwaaiend terwijl zijn prothesebeen boog en in de maat van zijn natuurlijke been stapte.

Zijn rechterarm ontbrak en zijn linkerarm was een gladde zwarte prothesearm met zijn handen en vingers in een vuist gebald.

Hij werd aan mij voorgesteld als Anton. Ik wist niet zeker hoe ik hem moest begroeten, behalve hallo zeggen.

Hij zag mijn aarzeling en glimlachend hief hij zijn linkerarm op om mij de hand te schudden, waarbij zijn vingers zich om mijn hand openden en sloten terwijl we een gebruikelijk begroetingsgebaar observeerden: een handdruk.

Zijn handdruk was zachtaardig en volkomen natuurlijk. Ik was gewoon verbaasd. Ik heb nog nooit zoiets gezien of meegemaakt.

‘Wauw, het werkt,’ zei ik.

‘Ja, dat klopt,’ antwoordde hij met een grijns, en liep vervolgens door de gang.

Dit zou een dag vol ongelooflijke ervaringen worden.

We zijn in het Tytanova Rehabilitatiecentrum in Kiev. Een groot deel ervan bestaat uit een grote gymzaal, uitgerust met ultramoderne apparatuur, ontworpen om geamputeerden in staat te stellen fit te blijven en te revalideren.

De geamputeerden zijn allemaal soldaten die gewond zijn geraakt in de oorlog Rusland. Deze mannen zullen misschien nooit meer vechten, maar ze zijn in een hernieuwde strijd verwikkeld om hun leven weer op te bouwen, en hier worden ze geholpen met buitengewone technologie.

Het heet osseo-integratie: een titanium implantaat dat wordt verbonden met het bot van de patiënt, en de prothetische arm of been daarop klikt.

Maar dit is het opmerkelijke deel. Het zenuwstelsel in hun ledematen is verdwenen, dus leren ze berichten naar hun spieren te sturen en komt hun nieuwe arm of been tot leven, volgens instructies van hun hersenen.

De technologie werd voor het eerst gebruikt in Oekraïne een jaar geleden en kan op alle ledematen worden gebruikt.

We ontmoeten Oleksandr Solomiany, 48, die afgelopen december zijn rechterarm verloor tijdens de slag om Bakhmut in het oosten van Oekraïne. Voor de oorlog was hij een tech-ondernemer, gespecialiseerd in het milieu.

Oleksandr leert nog steeds hoe hij zijn nieuwe arm moet gebruiken. Hij liep met ons door een parkeerplaats naar een ander gebouw voor een nieuwe trainingssessie.

Dit is echter geen fysieke training, het is een mentale. Hij gaat oefenen hoe hij zijn hersenen kan leren zijn spieren de opdracht te geven zijn bionische arm te bewegen.

Het is zijn derde sessie en hij zegt dat het nog minstens twee of drie maanden zal duren voordat hij de vaardigheden verkrijgt om het apparaat volledig te kunnen bedienen.

Oleksandr gaat zitten en trekt zijn T-shirt uit. Vervolgens verwijdert hij zijn bionische arm zodat sensorische draden kunnen worden bevestigd aan zijn geamputeerde arm en aan de borst- en rugspieren eromheen.

De trainingssessie van vandaag zal plaatsvinden met een bionische prothetische arm die niet fysiek aan hem vastzit, maar alleen met draad in hem zit.

“Wat probeer je te doen?” vraag ik hem terwijl hij geconcentreerd naar een scherm kijkt.

“Ik stel me voor dat ik mijn arm sluit en draai”, vertelt hij terwijl hij de prothese beweegt met behulp van zijn hersen- en borstspieren.

Oleksandr’s trainer Yaroslav Patsukevych is een biomedisch ingenieur die hier vrijwilligerswerk doet.

Hij legt mij uit: “Je kunt het systeem voor de gek houden door de spieren die je normaal gesproken met je handen gebruikt te overschrijven, om bijvoorbeeld de borstspieren te leren hetzelfde te doen.

“Wanneer de patiënt zijn spier samentrekt, kalibreert deze prothese zich met zijn hersenen en herschept deze opdracht met de prothese.”

Ik vroeg Yaroslav waar deze prothese vandaan komt. Hij vertelde me dat de hand in Groot-Brittannië is gemaakt, de arm in Amerika en dat de technologie Zweeds is.

En de man – denk ik bij mezelf – is Oekraïens.

Voor Oleksandr is het, ook al is het een mentale training, fysiek uitputtend. Ik vraag hem of het een grote ervaring voor hem is, in het besef dat hij daadwerkelijk een arm kan hebben die werkt.

“Het is de eerste fase van (een) lange, lange weg in mijn leven. Het is pas mijn eerste prothese en de technologieën houden nooit op. Ik zal een andere technologie verwachten, zoals een chip in de hersenen, of iets anders”, antwoordt hij.

Lees meer:
Groot-Brittannië ‘direct betrokken’ bij oorlog, zegt de Russische ambassadeur
De overgang naar Trump betekent een verontrustende periode voor Oekraïne
Waarom wordt er gesproken over de Derde Wereldoorlog?

Oleksandr leidt een zeer actief leven en heeft geen spijt van zijn gevechtsblessure – de focus ligt nu op de toekomst.

“Deze arm helpt me bij mijn routine, bij mijn dagelijkse taken. Ik voel me beter met deze arm, net als normale mensen, als een normale man.”

De osseo-integratieoperatie kost £20.000 per verloren ledemaat, terwijl een prothetische arm of been £80.000 kost.

De oprichter van Tytanova Rehab, Viacheslav Zaporozhets, is een miljonair-zakenman die wilde helpen met de oorlogsinspanningen. Hij zamelt geld in om steeds meer mannen te helpen, en hij zegt dat de gunstige effecten voor de geamputeerden onmiddellijk merkbaar zijn.

“Ik zal je dit vertellen: we brengen ze weer tot leven, zelfs in psychologische zin”, zegt Viacheslav Zaporozhets.

‘Ik zeg altijd: je bent niet gebroken. We zullen je leren autorijden en zelfs zwemmen.

“Vanaf de eerste dag laten we dit zien. Als er een nieuwe patiënt binnenkomt, wordt hij begroet door een veteraan en laat hij zien wat hij heeft geleerd.”

Hij en zijn organisatie rehabiliteren niet alleen de gewonden, ze evacueren hen ook van de frontlinies.

Met hun 22 ambulances hebben ze sinds het begin van de oorlog de levens van ruim 30.000 mannen gered en in veiligheid gebracht.

Het cijfer is, eerlijk gezegd, verbluffend.

Deze oorlog heeft het leven geëist van enorme aantallen strijdende mannen, maar het aantal zelf wordt niet gepubliceerd.

Maar we weten wel dat het aantal levende slachtoffers veel, veel hoger zal zijn, en deze ‘bionische mannen’ vormen slechts een fractie daarvan.