Omar Nok maakte een treinrit van 46 uur door Kazachstan in een platzkart – een slaaprijtuig uit het Sovjettijdperk dat de luxe van privacy tussen bedden ontbeert – om van het westelijke deel van het land naar de hoofdstad Astana te komen.
Omar Genoeg
onderschrift verbergen
onderschrift wisselen
Omar Nok
Omar Nok begon aan een negen maanden durende reis van Egypte naar Japan met één regel: geen vliegtuigen.
De beperking, zo ontdekte hij, bleek allesbehalve beperkend te zijn. Hij kampeerde op de Chinese Muur, reed te paard door de bergen van Kirgizië en ‘childe’ met de Taliban in Afghanistan.
Door andere vervoerswijzen te gebruiken, zegt hij, ‘kun je meer van de wereld zien.’
“Het is veelbewogener. Er kunnen onderweg dingen gebeuren”, zei Nok. “Ik wil zoveel mogelijk van de wereld zien en niets overslaan.”
Nok, een 30-jarige Egyptische Duitser, gevestigd in zijn geboorteland Caïro, zei dat hij een vaste baan in de financiële wereld had opgegeven, zodat hij de tijd (en het geld dat hij had gespaard) kon gebruiken om te reizen.
Vóór deze reis had hij nog nooit ten oosten van Egypte gereisd. De afgelopen week – 275 dagen later – bereikte hij Tokio, waar zijn finishlijn een zigzagroute van 45.700 mijl afsloot die in februari begon.
Om daar te komen reisde hij te voet, liftend, met de bus, trein, veerboot, motorfiets, zeeschip, vrachtschip, fiets, kameel en paard. Hij heeft zijn dagelijkse avonturen ijverig gedocumenteerd op zijn Instagram-account, dat is uitgegroeid tot meer dan 750.000 volgers. Zijn enige constante was zijn rugzak, niet zwaarder dan 28 pond, gevuld met kleding ter waarde van ongeveer een week.
Nok liftte begin september door de bergen van Tadzjikistan. Een vrachtwagenchauffeur die hem ophaalde en ongeveer 14 uur met hem reed, maakte deze foto van Nok tijdens een pauze op de Pamir Highway.
Met dank aan Omar Nok
onderschrift verbergen
onderschrift wisselen
Met dank aan Omar Nok
Een reisplan zonder spoilers
Bij het plannen van de reis had Nok zijn bestemmingen in kaart gebracht, maar zijn dagelijkse reisschema was losjes uitgezet. Hij maakte er een punt van om niet elke bestemming te onderzoeken. Door zichzelf tijdens het reizen een beetje in het ongewisse te laten, zei hij, kan hij zijn verwachtingen beperken en open blijven staan voor nieuwe mensen, plaatsen en ervaringen.
“De plaatsen waar ik het meest van onder de indruk ben, zijn plaatsen waar ik van tevoren niet naar foto’s heb gekeken, of misschien heb ik wel naar foto’s gekeken maar al lang geleden”, zei hij.
In plaats daarvan stelt hij zijn vertrouwen in de lokale bevolking – en in zichzelf.
“Stel dat ik door iemand wordt gehost en dat weet ik van tevoren, dan doe ik geen onderzoek. Zij kunnen mij vertellen wat er te zien en te doen is”, zei hij. “Omdat ik zoveel mogelijk probeer om, laten we zeggen, spoilers te vermijden.”
Tijdens een bezoek aan de Chinese Muur bracht Nok de nacht door in een uitkijktoren, te zien op de achtergrond, gelegen in een ongerestaureerd deel van het historische monument.
Met dank aan Omar Nok
onderschrift verbergen
onderschrift wisselen
Met dank aan Omar Nok
“Als ik een plek vind die ik ooit wil zien, bewaar ik deze altijd op de kaart”, voegde hij eraan toe. “Mijn kaart staat vol met bladwijzers. Dan vertrouw ik erop dat mijn vroegere zelf, die de bladwijzer op de eerste plaats heeft gezet, die plek gaat bekijken.”
Gastvrijheid en verbinding op onverwachte plekken
Bij sommige landen, zo zei hij, was het voor hem onmogelijk om niet met vooropgezette ideeën te komen. Zijn perceptie van sommige landen in het Midden-Oosten en Centraal-Azië werd bijvoorbeeld gekleurd door berichtgeving die de regio lange tijd als onveilig en door conflicten geteisterd heeft bestempeld. Maar zijn feitelijke ervaringen, zei hij, hebben die verwachtingen op zijn kop gezet.
Hij vertrok met een andere indruk. Wat Nok opviel tijdens dat deel van zijn reis – naar Iran, Afghanistan, Oezbekistan, Kazachstan, Kirgizië en Tadzjikistan – was de warmte en vrijgevigheid van de mensen daar.
“Ik denk dat ze deze overeenkomsten delen: gastvrijheid is als een code in hun cultuur. Niet alleen maar iets leuks, het lijkt meer op een code”, zei hij. “In landen zouden de meeste mensen waarschijnlijk niet graag op bezoek komen; ze hebben feitelijk de vriendelijkste mensen die je kunt ontmoeten.”
Een plaatselijk gezin in Tasjkent, de hoofdstad van Oezbekistan, was in augustus gastheer van Nok, centrum. De zoon van het afgebeelde stel, die hem de stad rondleidde, maakte deze foto bij hen thuis.
Met dank aan Omar Nok
onderschrift verbergen
onderschrift wisselen
Met dank aan Omar Nok
Geholpen door een vertaalapp illustreerde zijn eerste nacht in Iran dat goed. Hij arriveerde tijdens Nowruz, Perzisch Nieuwjaar – een piektijd voor hotelovernachtingen en reizen daarheen.
“Tegen de tijd dat ik de douane-immigratie had afgehandeld, was het 1 uur ’s nachts”, herinnert hij zich. “Er is dus geen accommodatie en ik zit zonder internet vanwege internetbeperkingen daar enzovoort. En ik denk: ‘Oké, wat nu?’ “
Hij was slaperig aan het backpacken door de straten toen een plaatselijke bewoner hem tegenhield: “Hij was nieuwsgierig en na slechts een paar vragen bood hij me aan om in zijn auto te stappen, zodat hij me ergens heen zou brengen met accommodatie”, zei Nok.
“Het is duidelijk een groot nee voor 99% van de mensen”, voegde hij eraan toe. “Maar ik volgde mijn instinct en mijn instinct vertelde me dat hij een goed mens is en alleen maar wil helpen.”
“Hij zei tegen mij: Hé, waarom kom je niet bij mij slapen? Ik bel mijn broer, ik bel mijn vriend, en we maken er een leuke avond van, een avondje uit.”
Nadat ze samen hadden gegeten, stond zijn gastheer erop dat Nok in zijn bed bleef terwijl hij op de bank ging zitten.
“Dat is net als dag één in Iran. Dus het was zoiets van, wauw, wat een welkom”, zei hij. “En het was ook representatief voor de mensen die ik daar ontmoette.”
Al vroeg tijdens de reis maakte Nok zijn privéaccount openbaar na wat aandringen van vrienden. Hij zei dat zijn berichten een positieve dialoog in de commentarensectie hebben aangewakkerd.
“Ik kon het altijd en overal in de commentaren zien: de kijkers van de reis leerden dat er overal goede mensen zijn. Het maakt niet uit welk land, ras of religie dan ook. Wij als mensen hebben meer gemeen dan we hebben verschillen.”
Hij hoopt zijn online populariteit om te zetten in sponsoring om zijn toekomstige reizen te financieren.
Nadat hij de finish heeft bereikt, keert hij binnenkort terug naar huis, naar Caïro, met plannen om uit te rusten voor zijn volgende avontuur.
Hoe zal hij weer thuiskomen?
‘Ik heb de vlucht al geboekt’, zei hij. “In het begin was het een raar gevoel. Het is raar om zo lang te hebben gereisd en dan: ‘Hoe boek ik weer een vlucht?’ “
